“Acı çektiğinin ifade edilmesine izin verilmesi de bir tür rahatlama değil mi?”

P. Cézanne

Charlotte Brontë karşılıksız bir şefkatle mücadele ettiği sırada güzel ve yürek kırıcı aşk mektuplarında şöyle yazmıştır: “Şikayet etmediğinde… neredeyse dayanılmaz bir iç mücadele ile dışarıya karşı sakin olmanın karşılığını öder.’’

Bir kuşak sonra, 1885 yılında, büyük Fransız ressam Paul Cézanne (19 Ocak 1839 – 22 Ekim 1906), Paul Cézanne’nin Mektupları’nda bilinen tek aşk mektubunda iç mücadelesini dışarıya karşı görünür kılarak bu ağıda karşı çıktı. Mektubu, hayal kırıklığı ve aşka dair tatmini arasındaki ilişkinin zamansız bir kanıtıdır.

Kırk altı yaşındayken, Cézanne, Beethoven’ın mektuplarını yazdığı tek kişi gibi, kimliği bir sır olarak kalmaya devam eden bir kadına umutsuzca aşık oldu. Yoğun bir şekilde içine düştüğü kara sevdayı kavradığında, bir manzara resminin arkasına insanın içine işleyen bir aşk mektubu yazdı.

Gizemli Aşk Mektubu

Seni gördüm ve seni öpmeme izin verdin. Endişe ile işkence gören bir ruhun size yazılı olarak verdiği özgürlüğü affedeceksiniz. Size bu kadar harika bulabileceğiniz bu özgürlüğü nasıl tarif edeceğimi bilmiyorum, ama bu keyifsizlikten ötürü nasıl baskı altında kalabilirim? Bir duyguyu ifade etmek, onu gizlemekten daha iyi değil mi?

Neden, kendime soruyorum, işkence konusunda sessiz mi kalıyorum? Acı çektiğinin ifade edilmesine izin verilmesi de bir tür rahatlama değil mi? Ve eğer fiziksel acı, acı çekenlerin çığlıklarında bir rahatlama bulursa, doğal değil mi, Madam, bu psikolojik ıstırabın, hayranlık nesnesine yapılan itirafa biraz ara vermesi gerekiyor mu?

Aceleci ve erken gönderilen bu mektubun uygunsuz görünebileceğini, benim sizde iyi bir izlenim bırakabileceğim hiçbir şey olmadığını biliyorum.

Paul Cézanne’nin Mektupları, Alex Danchev tarafından düzenlenmiş ve çevrilmiştir. Daha sonraki yıllarda, aynı zamanda en iyi mektuplarını yazdığı yıllarda, Fransız ressam Paul Cézanne, üstüne düşünmekten veve endişelenmekten vazgeçmedi. Yalnız ve zor bir adamdı. Sanatına mistik olarak sadıktı. Bunun, onun kurtuluşu olacağını düşünüyordu. “Bence yapılacak en iyi şey çok çalışmak” derdi. Onun için resim en hayatındaki en titiz şeydi. Alex Danchev, 1904 Nisan’ında, ölmeden iki yıl önce, genç ressam hakkında şöyle şöyle yazmıştı: “Müthiş bir nüfuzun düşünür-ressamıydı. Doğayı silindir, küre, koni, her şeye uygun bir perspektif haline getirerek işler, böylece bir nesnenin veya bir düzlemin her bir tarafı bir merkez noktaya yönlendirilir. Ufka paralel çizgiler genişlik sağlar… Ufka dik çizgiler, derinlik verir. Şimdi bizler doğayı yüzeyden daha fazla derinlik olarak deneyimliyoruz; bu nedenle, kırmızılar ve sarılar ile temsil edilen ışık titreşimlerimize, yeterli miktarda mavi tonları ile bir atmosfer hissi vermemiz gerekir. ”

Cézanne stüdyoda resim yaparken veya manzarayı resmettiği her bir gün, doğayı yeniden yaratmak yerine resimsel bir yüzey oluşturmaya çalıştı, ancak bu, tuhaf bir şekilde, doğanın reddedilmesini içermiyor, karmaşıklığına saygı duyuyordu. sistemleri. İnce tonlara sahip bir dünya gördü; her şey kendi gölgesini içeriyordu. “Gölge” dedi, “Işık gibi bir renk… Işık ve gölge, iki ton arasında bir ilişkiden başka bir şey değildir. ”

Güzel bir şekilde resmedilmiş olan ve zengin, bilgilendirici ve anlamlı dipnotları ile yazılan mektuplarının bu cildinde, Cézanne’nin kendisi farklı farklı tonlarda görünür. Zengin babasından korkan genç ve beş parasız bir sanatçı, hatta Hortense Fiquet ile gizli bir ilişki yaşadığında ve onunla bir oğlu olduğunda daha da korkan bir sanatçıdır. Yakın arkadaşı Émile Zola’ya bir sanatçı olarak erotik fantezileri ile ilgili umutlarını yazan, romancının okuması için şiirler gönderen ve gizli maceralarını anlatan hayalperest bir şairdir.

“Benim için tam bir yalıtım. Şehirdeki genelev ya da başka bir şey, ama hepsi bu. Ödeme yapıyorum, kelime kirli, ama biraz huzura ihtiyacım var ve bu fiyata onu almış olmalıyım. ”

“Sanatçı,” der Cézanne, “yazar gibi düşünmekten kaçınmalı”. Bu, ressamın bir resimdeki anlatıdan kaçınması gerektiği, ancak kısaca, bir tonu diğerine karşı bir ton için ya da ahlaki olarak sunması gerektiği anlamına geliyor. Hakikat, hatta ironiler, ya da sadece bir portre de dahil olmak üzere bir resme müdahale etme hissi veren… Belki de bu sebepten, çoğu zaman yazarların yazar gibi düşünmekten kaçınmaları gerektiğine inanan yazarların Cézanne ile bu kadar ilgilenmiş olmaları ve bu mektuplarda dramatize edildiği gibi çalışmalarının ve hayatının efsanesinin neden bu kadar sürdüğü açıklığa kavuşmuş oluyor.