Napolyon Bonapart sadece politika ve eylem adamı değil aynı zamanda tutkulu bir aşıktı. 1804 yılında Fransız İmparatoru olarak taç giydi ve o sırada Avrupa’nın en güçlü adamı olarak yerini aldı. Ancak, aynı zamanda gerçekten, çılgınca, derin bir şekilde aşık olma kapasitesine sahip normal bir insandı. Bonaparte’nin en ünlü aşkı, ondan altı yaş büyük bir kadındı. İlk tanıştıkları yıl olan 1795’te Napolyon 26 ve Josephine 32 yaşındaydı. Hemen aşık oldu ve kısa sürede sevgili oldular.
Josephine de Beauharnais (önceki evliliğinden alınan soyadı) Karayipler’deki Fransız sömürgesi Martinik adasında doğdu. Aynı şekilde Napolyon da, daha sonra Fransa’ya ait olan Corsica adasındandı. Dikkate değer bir keskinlikle, Napoleon’un Josephine’e yazdığı mektuplar belki de onun hakkında ne kadar delice düşündüğünü ve çılgın bir aşkı göstermektedir.
Josephine’e
29 Aralık 1795
Hep seninle dolu uyanıyorum. Görüntün ve dün geceki sarhoş edici zevkler, duyuların dinlenmeme izin vermiyor.
Tatlı ve eşsiz Josephine, kalbimin üzerinde ne kadar garip çalışıyorsun.
Bana kızgın mısın? Mutsuz musun? Üzgün müsün?
Ruhum kederle kırıldı ve sana olan sevgim seni yasakladı. Ancak, dudaklarından ve kalbinden bir kavurucu alev çıkardığımda, kendimi en üst seviyeye çıkaran hissi verdiğimde, nasıl daha fazla dinlenebilirim?
Evet! Bir gece bana portrelerin ne kadar uzağa düştüğünü öğretti!
Öğleden sonraya başlayacaksın: üç saat içinde seni tekrar göreceğim.
O zamana kadar, bin öpücük, mio dolce amor (benim tatlı aşkım)! Ama kanımı ateşe verdikleri için bana hiçbirini geri verme…
***
Seni sevmiyorum, hiç de değil; Aksine, senden tiksiniyorum. Sen yaramaz, beceriksiz, aptal bir Külkedisi’sin.
Bana asla yazmıyorsun; kendi kocanı sevmiyorsun; Mektuplarının ona verdiği zevki biliyorsun, ama ona sadece altı satır yazdın, bu kadar rasgele!
Bütün gün ne yapıyorsunuz bayan? Sevgili sevgilinize yazmak için zaman bırakmayan, bu kadar önemli olan şey nedir?
Hangi sevgi, ona söz verdiğin şefkatli sevgiyi boğar ve bir tarafa koyar?
Ne kadar muhteşem bir varlık olabilir ki, senin günlerini zorbalıkla alan ve dikkatini kocana vermeni engelleyen yeni sevgilin?
Josephine, kendine iyi bak! İyi geceler, kapılar açılacak ve orada olacağım.
Gerçekten, çok tedirginim, aşkım, senden haber alamıyorum; bana hızlıca sayfalar dolusu yaz, kalbimi en güzel duygularla dolduracak hoş şeylerle dolu sayfalar.
Umarım çok geçmeden seni kollarımda ezip ekvatorun altındaki sanki bir milyon öpücük ile örteceğim.
Napolyon Bonapart
***
3 Nisan 1796
Tüm mektuplarını aldım, ama hiçbiri bende sonuncusu gibi bir izlenim bırakmadı. Nasılsın sevgilim, bana böyle yazabilir misin?
Pozisyonumun ruhumu parçalamadan da yeterince acımasız olduğunu düşünmüyor musun?
Ne tarz ama! Ne duygular gösterdin! Sanki onlar ateş ve fakir kalbimi yakıyorlar.
Benim tek ve biricik Josephine’im, senden ayrı neşe yok; Senden uzak, dünya yalnız olduğum ve kalbimi açamayacağım bir çöl.
Ruhumdan daha fazlasını aldın; sen benim hayatımın tek düşüncesisin.
İşle ilgili endişe duymaktan yorulduğumda, sonucu hissettiğimde, erkekler beni rahatsız ettiğinde, hayatta olmayı lanetlemeye hazır olduğumda elimi kalbime koyuyorum; portren orada asılı, ona bakıyorum ve aşk bana mükemmel bir mutluluk getiriyor ve karımdan uzaklaşmak zorunda olduğum zaman dışında her şey yolunda.
Hangi sanatla bütün tesislerimi büyüttün ve içinde barındırdığım bütün varlığımı yoğunlaştırdın? Bu sadece ben öldüğümde ölecek, çok tatlı bir arkadaş.
Josephine için yaşamak, uzun zamandır hayatımın tarihi.
Ben senin yanına gelmeye çalışıyorum. Budala! Daha ileri gittiğimi fark etmiyorum. Kaç ülke bizi ayırıyor!
Bu kelimeleri ne kadar zaman okuyacaksınız, kraliçeliğinizdeki tutsak bir ruhun bu zayıf ifadesini?
Oh, sevimli karım! Kaderin benim için sakladığı ne var bilmiyorum, ama beni artık senden ayrı tutuyorsa, dayanılmaz olacak! Cesaretim bunun için yeterli değil.
Bir zamanlar cesaretimle gurur duyuyordum ve bazen kaderin beni doğurabileceğini ve gözünü kırpmadan ya da sarsılmadan en korkunç dehşeti göz önünde bulundurabileceğini düşünüyordum.
Ama bugün, Josephine’imin başının belada olabileceği düşüncesi, hasta olabileceği, acımasız şeylerle birlikte, beni daha az sevebileceği korkunç düşüncesi, ruhumun canını sıkıyor, kanımı tutuyor ve beni cesaretsizce üzüp öfke ve çaresizlik içinde bırakıyor.
Sık sık erkeklerin pişmanlık duymadan ölen birine zarar veremeyeceğini söylerdim; ama şimdi, senin tarafından sevilmeden ölmek, sevildiğimi bilmeden ölmek, mutlak ıssızlığın canlı görüntüsü olan cehennemin işkencesi olurdu. Boğulduğumu hissediyorum.
Benim dostlarım, kaderi benim yanımdaki üzgün yaşam yoluna seyahat etmeyi hedefleyen sizler, kalbinizi kaybettiğim gün doğanın benim için sıcaklık ve yaşamını kaybettiği gün olacak.
Duruyorum tatlı arkadaş; ruhum üzgün, vücudum yorgun, ruhum baskı altında. Erkekler beni sıkıyor. Onlardan nefret etmeliyim: beni kalbimden alıyorlar.
Ognelia yakınındaki Port Maurice’deyim; yarın Albenga’ya ulaşacağım. İki ordu birbirinden ayrılmaya çalışarak hareket ediyor. Zeki olan taraf için zafer yakın.
Beaulieu ile memnunum; İyi manevra yapıyor ve öncekilerden daha güçlü. Onu selâmetle yeneceğim umarım.
Korkma. Beni senin gözlerin gibi sev; ama bu yeterli değil: kendin gibi, kendinden daha çok, düşüncelerinden, hayatından, herkesten…
Affet beni, sevgili aşkım, çılgınım; Doğa, insanın biri tarafından sevildiğini derinden hissettiği zaman zararlıdır.
Güle güle, güle güle! Sensiz yatacağım, sensiz uyuyacağım. Uyumama izin ver, yalvarıyorum sana. Birkaç gece seni kollarımda hissettim; mutlu bir rüyaydı, ama sen değilsin.
B.
